Yoğun, sıkıcı ve sıcak bir yazı geride bıraktık. Artık yavaş yavaş evlere girme, uzun akşamların tadını evde çıkarma zamanı... Koskoca bir yazı iş seyahatlerinde, tatillerde, düğünlerde ve tüm akşamları da dışarıda çay sohbetlerinde geçirdikten sonra Yiğit'in sessiz çığlıklarını duyabildik.
Bütün bir yaz sürekli anneannede kalma isteği ile yanıp tutuşan oğlum, birkaç günlük iş seyahatim sırasında:
-"Anne seni hiç özlemedim, sakın gelme. Ben seksen gün anneannemde kalıcam" sözü ile son ültimatomunu da vermişti aslında.
Önce anlamak istemedim, olsun anneannesi ile iyi vakit geçirmesinden mutluyum dedim. Zaten anneye çok bağımlı bir çocuk olmasın dedim. Ama sonra içimi bir kurt kemirmeye başladı. Neydi anneanneyi bu kadar cazip kılan ve beni bile aratmayan?
Öğrendim ki anneanne onun çocuk ihtiyaçlarını elindeki imkanlarla çok güzel doyuruyor. Misket oynuyorlar, ceviz boyuyorlar, birlikte kurabiye yapıyorlar, çiçek ekiyorlar... Beraber pazara gidip meyve seçiyorlar, kışa hazırlık salça yapıyorlar. Nohutlarla sayıları öğreniyor, mandallardan kuleler, çamaşır sepetinden gemiler yapıyorlar. Gazete kağıdından uçak yapıp uçuruyorlar, benim oğlum pilot oluyor...
Peki ben ne yapıyordum? Oğlum çok yorgunum, gel sana sarılayım.... Gel beraber uyuyalım... Seni çok seviyorum, gel yanıma otur... Ben bilgisayarda iş yapayım, sen de boyama yap? Ben Cafe'de bir Çay içeyim, sen de etrafta koştur...
Çocuk enerjisine yetişemiyor, kaliteli zaman geçirmeyi ona güzel sözler söyleme ve okşama ile sınırlı tutuyordum. Oysa onun çok daha fazlasına ihtiyacı var!
Dün oğlumdan son gelen mesaj ile aslında çok açık olan bu duruma el koymam gerekti.
- Anne ben senle kek yapmak istiyorum. Ama keki yemek istemiyorum!!!
Yeterince netti. Hemen mutfağa girdik, kekimizi pişirdik. Yiğitten beklendiği üzere, kokladık ama yemedik:)
Şimdi elimde çocukla yapılacaklar listesi, her güne bir oyun, her güne bir aktivite. Anlayacağın çok işin var, mesai uzun kurumsal anne :)
