Aşk değil mantık çocuğu...

                                  

Beni tanıyanlar bilir, öyle çocuk delisi değilimdir. Her gördüğüm çocuğa sulanmam. Öpüp koklama huyum, saatlerimi çocuklarla oynayarak geçirecek sabrım yoktur.
-Kendi çocuğun olsun görürüz seni bak, değişirsin dediler...
Ama bence değişmedim. Oğlum tabi ki benim herşeyim, en değerlim... Ama ben onu kendi tarzımla sevdim...

Dört yıllık evlilikten sonra bir çocuğumuz olsun istedik. E artık zamanıdır, yaşlar da çok ilerlemeden level 2'ye geçmek gerekir, aile baskısı da var, mantık bunu gerektirir. Aslında bu konuda yalnız olmadığımı biliyorum. Bu işi benim gibi mantıksal bir çıkarım haline getirerek yola çıkanları gördüm, aşkla, hasretle çocuk sahibi olanları da... Çocukları için tüm hayatından vazgeçenleri ve bundan çok mutlu olanları da gördüm, pişmanlık duyanları da. Hal böyle olunca karşılaştırma kaçınılmaz oluyor,  diş sayısı ya da kaka rengi karşılaştırması gibi olmuyor ama bu kez. Hata mı yapıyorum, eksik bir anne miyim sorgulaması çok can acıtıcı...

Çok sorguladım kendimi;

-Üç buçuk ayda doğum iznim bitip de işe başladığımda,
-Uzuuun mesailerim ve birkaç günlük yurtdışı seyahatlerim sırasında,
-Onunla kaliteli zaman geçirme hakkımı yorgunluğumla ona sarılıp yatmak şeklinde kullandığımda,
-Boğulduğumu hissettiğimde eşimle kaçamak programlar yaptığımda,
-Çok açsam önce kendim yiyip sonra rahat rahat onu doyurduğumda,
-Yemek yemek istemediğinde ısrar etmeyi bıraktığımda...

Yok hayır eksik ya da kötü değildim, değilim. Sonrasında, kendi gücümü, sınırlarımı, tercihlerimi kabul ettim. Ben bu tarzımla mutlu bir anneyim ve ben mutluyken O dünyanın en mutlu çocuğu.

Mantıklı ve mutlu bir çocuk ;)